Dag 09 - Chattanooga - Nashville

Tot nu toe merkte je niet heel veel van corona beperkingen, er werd op sommige plaatsen alleen maar geadviseerd om een mondkapje te dragen als je niet volledig gevaccineerd bent. Verder was bij sommige hotels het ontbijt nog niet zo uitgebreid als het altijd was , maar vanmorgen hadden we voor het eerst alleen maar een grab & go ontbijt. Toch wel jammer, want op de een of andere manier is het altijd een leuke start om gezellig te ontbijten en dan ook een wafel of pannenkoekjes te bakken. 

Na het uitchecken vertrekken we naar de Stephens Gap Trail bij Scottsboro in Alabama, en na een half uurtje rijden gaat de klok een uur terug. We hebben vandaag namelijk een uur extra omdat we van Eastern Time Zone naar Central Time Zone gaan. Altijd lekker, misschien alleen even wennen aan het nieuwe tijdsverschil met Nederland.

Stephens Gap is iets waar vooral Kees erg veel van verwacht, dit is namelijk iets wat niet zo heel bekend is en waar we achter zijn gekomen door veel blogs van andere reizigers te lezen. De trail ligt op privé terrein en is dan ook niet openbaar toegankelijk. Callahan Cave Preserve is de beheerder van dit terrein, die maar een zeer beperkt aantal personen per dag toegang verlenen.

In januari hadden we de permit al geregeld, en met de code die we toen hebben gekregen kunnen we nu het hek openen zodat we onze auto kunnen parkeren en aan de hike beginnen. Hoewel het nog vroeg is, is het toch al aardig aan het opwarmen. We merken dat we de relatief koele (overdag een graad of 23-25) Great Smoky Mountains hebben verlaten en op weg zijn naar de hitte van het zuiden.

Al lopend zoeken we ons een weg naar de grot (Stephens Gap), er is niet echt een pad en er hangen alleen af en toe gele bordjes op bomen om enigszins de weg te wijzen. In het begin is het nog wel redelijk te doen, maar vlak voor dat we er zijn moeten we toch af en toe flink klauteren. Het lastigste stuk is echter de 20 meter die je bij wijze van spreken op handen en voeten naar beneden moet afleggen. Vervelend detail is dat de rotsblokken door aanslag en vocht vrij glad zijn, en je wilt op deze afgelegen locatie geen been breken of erger nog... Er vallen namelijk nog wel eens mensen naar beneden waarvan er toch wel een aantal dit met de dood moeten bekopen.

Janneke twijfelde nog enigszins of ze wel mee de grot in zou gaan, maar nadat Kees aangaf dat ze nu al zo ver was en we met z'n allen elkaar zouden helpen besloot ze om het toch te proberen. En gelukkig maar want hoewel we er wel even over gedaan hebben is het toch gelukt om met z'n drieën onder in de grot te komen. 

Wat zag dat er fantastisch uit! Twee watervallen die in de grot uitkomen en vanuit een gat aan de bovenkant schijnt er een lichtstraal naar binnen. We hebben er wat foto's gemaakt en hebben nog even zitten genieten, voor we weer de grot uit geklauterd zijn. Op handen en voeten ging dat best prima en binnen een paar minuten waren we al uit de grot. 

Inmiddels kwamen er nog 3 andere personen die de grot in wilden gaan, en nadat we hun tips van onze ervaringen hebben gegeven zijn weer op weg naar de auto gegaan. Ook op de trail bleek maar eens dat je beter omhoog kan gaan dan naar beneden, je wordt dan wel moe maar het loopt wel fijner. Ongeveer 3 uur nadat we aan de trail begonnen zijn, waren we weer terug. Bezweet en met hier en daar een veeg modder, maar met een heel goed gevoel. Dit zouden we niet hebben willen missen!

In de auto was het overigens wel goed heet geworden, maar door nog even te rijden met open ramen en daarna de airco aan te zetten was het al weer snel lekker koel. Op weg naar ons hotel in Nashville, weer terug in de staat Tennessee, waar we lekker even niets zijn gaan doen.

In de avond zijn we uiteraard nog wel even Nashville in geweest om sfeer te proeven en wat te eten. De place to be is dan de Honky Tonk Highway, een straat met bijna alleen maar eettentjes en bars met live muziek. We waren bij toeval getuige van de aankomst van Wynonna Judd, die samen met haar onlangs overleden moeder de bekende country duo The Judds vormde. Wellicht shame-on-us, wij hadden er nog nooit van gehoord, maar wellicht als we de muziek horen komt het ons wel bekend voor. Vanavond was er een memorial met allemaal bekende personen zoals bijvoorbeeld Oprah Winfrey. Hierdoor was het dus mega druk en hadden we niet de mogelijkheid om daar wat te eten.

Maar uiteraard wel leuk om daar rond te lopen, er heerste een hele aparte sfeer die we nog niet in andere amerikaanse steden hadden ervaren. We zijn duidelijk in de hoofdstad van de country geweest, en zijn benieuwd hoe de ervaring zal zijn in de steden in het zuiden die we in de komende dagen nog gaan bezoeken.

Morgen gaan we naar Graceland, dus van het country van Nashville naar het rock 'n' roll van Elvis in Memphis.