Dag 09 - Tongariro NP

Vanmorgen ging om 5:00 uur de wekker, om bij zonsopkomst te kunnen beginnen aan de Tongariro Alpine Crossing. Zoals gisteren al aangegeven wordt deze hike volgens velen beschouwd als de mooiste dag hike van Nieuw-Zeeland, nou daar zouden we vandaag achter gaan komen.

En hoewel de weersvoorspellingen gisteren weliswaar zwaarbewolkt maar droog waren, hadden we het vannacht al een paar keer aardig horen regenen, en regende het ook nog licht toen we uit bed kwamen. Dit wetende was iedereen bezig met het aanpassen van zijn kledingkeuze voor de hike, want het is een lange hike en je wil niet in het eerste uur al zo nat geworden zijn dat je problemen krijgt in de vorm van onderkoeling. Er stond namelijk ook een stevige wind (die we de hele hike tegen zouden hebben) en hoe hoger je de berg op gaat hoe kouder het natuurlijk wordt.

Janneke is niet zo van de lange zware hikes, dus die was vandaag de chauffeuse van Kees, Rosalie en Rick, want de hike begint en eindigt op een ander punt waar je ook niet mag parkeren overigens. 

In de lichte regen vertrokken we naar het startpunt van de hike bij Mangatepopo, maar gelukkig was het vrijwel droog toen we aan de hike konden beginnen. 

Geleidelijk veranderde het groene gras in bruin vulkanisch gesteente, wat het landschap zeker in combinatie met het grijze weer een desolate en rauwe uitstraling gaf. Na zo’n anderhalf uur kwamen we in een vallei waar we voor het eerst de machtige vulkaan Mount Ngauruhoe (voor de LOTR-fans is dit uiteraard Mount Doom) konden zien, waarna we een steile klim naar het hoogste punt van de hike voor de kiezen kregen waarbij de we de koude klamme wind ook nog tegen hadden. We liepen eigenlijk midden in het wolkendek.

De beloning was alles echter meer dan waard want ondanks het overwegend mindere zicht, hadden we wel prima uitzicht op Red Crater, een vuurrode krater. Uiteraard hebben we hier uitgebreid foto’s en selfies gemaakt, waarbij we tegelijkertijd wat konden bijkomen van de zware inspanning die we hadden moeten leveren.

En dat was niet de enige beloning, want misschien was het uitzicht net over de top, op de Emerald Lakes misschien nog mooier. Dit zijn 3 meertjes die vlak bij elkaar liggen en een bijna gifgroene (nou ja, niet zoals Devil’s Pool gisteren) kleur hebben. Deze kleur ontstaat door de combinatie van vulkanische mineralen met gesmolten sneeuw en ijs.

Daarna restte ons alleen nog maar een afdaling van ruim 1200 meter, waarin het desolate vulkanische landschap langzaam veranderde in een native bush dat veel weg had van een dichtbeboste jungle.

Toen we na bijna 5:30 uur en 20,7 kilometer bij Ketetahi aankwamen, stond Janneke ons al op te wachten, en konden we snel weer terug naar onze accommodatie om lekker te douchen en weer een beetje op adem te komen. Gelukkig is het op wat miezer regen, redelijk droog gebleven, en hebben Kees, Rosalie en Rick geen grote problemen ondervonden, en waren het er allemaal over eens dat dit inderdaad een erg bijzondere hike is.

Het grootste deel van de middag hebben we lekker geluierd, en hebben we genoten van het uitzicht vanuit onze trekkershut. We hebben op het eind van de middag nog wel een kort bezoek gebracht aan Tawhai Falls, wat toch dichtbij en gemakkelijk bereikbaar is.

Tawhai Falls (voor de LOTR-fans Gollums Pool) is een 13 meter hoge waterval met een turkooisblauwe poel. Vooraf hadden we gedacht om hier misschien nog een duik in te nemen, maar het weer en wij zelf waren niet top meer, dus hebben we dit maar aan ons voorbij laten gaan.

Morgen verlaten we Tongariro NP en gaan we via The Forgotten World Highway naar Egmont NP.