Dag 14 - Big Bend NP

Vanmorgen reden we al weer vroeg weg bij onze casa, om zo veel mogelijk te kunnen doen als het nog lekker koel (lees 23 graden) is. We beginnen met een dirt road naar Santa Elena Canyon. De weg ligt er prima bij, zonder grote kuilen in de weg, alleen af en toe een uitholling als gevolg van stromend water na een regenbui. Maar dit is in ieder geval niet van kort geleden, want alles is hier heel erg droog.

Dat het hier al heel lang droog is, beseffen we pas goed als we bij Santa Elena Canyon aankomen. We gaan hier een trail door de canyon lopen waar (eigenlijk) de Rio Grande door stroomt, maar daar is nu alleen maar een paar kleine poeltjes met water van over, totdat dit binnenkort waarschijnlijk ook verdampt zal zijn. Maar ook zonder water ziet de canyon er indrukwekkend uit met zijn steile wanden van 450 meter hoog. De heenweg lopen we de originele route langs de bovenkant van de canyon, en omdat de Rio Grande nu droog staat lopen we de terugweg over de rivierbedding die nu is voorzien van een prachtig rasterwerk wat een goede indruk van het opdroog proces geeft. Zodoende zijn we ook nog even in Mexico geweest want de Rio Grande is landsgrens, en door aan de zuidelijke kant te gaan lopen zijn we even illegaal in Mexico. Haha, laat Trump het maar niet horen dat het zo gemakkelijk gaat! 

Op de heenweg van de Santa Elena Trail hebben we overigens ook nog een onverwacht dier weten te spotten. Kees zijn oog viel op iets bewegend wat het pad overstak, en dat bleek een Tarantula te zijn. We konden nog snel een foto maken, want die hadden we nog niet gezien tijdens onze rondreizen en kan dus worden afgevinkt!

We hebben daarna een scenic drive gereden op weg naar het visitor center bij Panther Junction, en om een idee te geven van de afstand die je dan moet afleggen, dat is 70km slingeren door het heuvelachtige woestijn landschap. Hoewel dat lang lijkt is het absoluut geen straf, want achter elke bocht veranderd het landschap en kan er zich zomaar een verrassing aandienen.

Zo hadden we al een paar keer eerder een Roadrunner gespot, maar in dit park helaas nog niet op de foto kunnen vastleggen. We begrijpen inmiddels waarom de vogel deze naam gekregen heeft, want hoewel hij kan vliegen kan hij zich ook snel over het land voortbewegen. Toen we hem zagen oversteken en met de auto stopten, konden we hem fotograferen langs de kant van de weg waar hij als het ware voor ons ging poseren.

Op zo'n scenic drive stoppen we regelmatig (als het veilig is natuurlijk) om foto's van het landschap of dieren te maken. Zo deden we dat ook iets later toen we roofvogels op thermiek zagen zweven, en er ineens een auto met zwaailicht achter ons kwam staan. Kees reed de auto rustig naar een iets verder gelegen parkeerhaven langs de weg, en wilde uitstappen maar kreeg gelijk de opdracht om onmiddellijk weer in de auto te stappen. Wat volgde kenden we wel van reality tv, want alsof we zware criminelen waren werd er eerst gevraagd of we wapens in de auto hadden, en wilde hij Kees zijn rijbewijs zien. Het roze nederlandse rijbewijs was duidelijk een verrassing voor de agent, want hij vroeg gelijk waar we vandaan kwamen. Er volgde daarna minuten lang overleg over zijn mobilofoon, waarna we gelukkig een verbale waarschuwing kregen en weer verder mochten. Niet meer stoppen op de weg dus! (Wie Kees goed kent, weet echter dat een goed fotomoment hem zo weer op andere gedachten kan brengen.)

Eenmaal bij het visitor center aangekomen hadden we gelukkig weer wifi, ons hoofddoel voor deze stop, en konden we ook de foto's van gisteren uploaden naar de blog. Na overleg over de laatste activiteit voor de middag pauze, hebben we gekozen om de Dagger Flat Road af te rijden. Dit is een dirt road die onderweg wel een aantal uitdagingen had, waarbij Ruben zelfs een keer moest uitstappen om te kijken of we met onze auto verder konden over de gaten in de weg en hoe we dan precies moesten insturen en op welke moment meer of minder gas moesten geven. We zijn een aantal keer flink heen en weer geschud, maar we hebben het zonder schade kunnen voltooien. Janneke was dan ook erg opgelucht dat we weer over asfalt wegen naar onze casa konden rijden voor wat relaxen tijdens de warme middaguren.

Aan het begin van de avond stond onze laatste activiteit voor Big Bend NP op het programma, via (ja alweer) een dirt road van zo'n 6 mijl, Grapevine Spring, komen we bij de trailhead van de Grapevine Hills Trail. Dit is een relatief eenvoudige hike, waarbij je alleen op het eind als je bij Balanced Rock bent wat klauterwerk moet doen. Gelukkig hebben we daar inmiddels voldoende ervaring mee, en nu is het zelfs niet glibberig.  Na wat van het uitzicht te hebben genoten en de gebruikelijke foto's te hebben gemaakt, gaan we weer terug naar de auto en zit ook onze laatste wandeling van dit park er op. 

We hebben nog tot laat onder de sterrenhemel nagepraat over onze belevenissen, en over wat nog komen gaat. Morgen gaan we in ieder geval als eerste naar Carlsbad Caverns NP, waar het ongetwijfeld lekker koel zal zijn na al die warmte van de afgelopen dagen.